تاثیر اجرای آموزش مبتنی بر د ستاورد بر صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری

مقدمه: ارتقاء کیفیت آموزش بالینی مستلزم استفاده از روشهای کارآمد است. آموزش مبتنی بر دستاورد یکی از حرکتهای اصلاحی آموزشی است که در سالیان اخیر کشورهای بسیاری را تحت نفوذ خود قرار داده است. علی رغم پذیرش جهانی آموزش مبتنی بر دستاورد، مستندات تحقیقی در مورد اثر آن بر صلاحیت بالینی (مهارت­های شناختی و رفتاری)�بسیار اندک است این مطالعه با هدف بررسی تاثیر�آموزش مبتنی بر دستاورد بر�صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری انجام گرفت. روش کار: در یک مطالعه نیمه تجربی با طرح دو گروهی پیش  آزمون-پس آزمون 26 دانشجوی پرستاری به صورت سرشماری انتخاب و به صورت تصادفی ساده به دو گروه کنترل و دو گروه تجربی تقسیم شدند. هر گروه شامل 7-6 نفر بود. پس از اجرای پیش آزمون مهارتهای شناختی، دانشجویان گروه­های کنترل با روش سنتی و دانشجویان گروه­های تجربی با روش آموزش مبتنی بر دستاورد به مدت 9 روز تحت آموزش بالینی قرار گرفتند. در نهایت مهارتهای شناختی دانشجویان با پس آزمون  و مهارتهای رفتاری با چک لیست مورد مشاهده قرار گرفت. دو گروه اول به عنوان  گروه کنترل، آموزش مرسوم را در بخش همودیالیز بیمارستان امام (ره) دریافت نمودند و آموزش دو گروه بعدی به عنوان  گروه تجربی با استفاده از برنامه آموزشی که بر اساس آموزش مبتنی بر دستاورد طراحی شده بود به همان مدت صورت گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار  SPSS و آزمون ویلکاکسون و من‌ویتنی و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته­ها�نشان داد آموزش مبتنی بر دستاورد در ارتقای مهارتهای شناختی و رفتاری دانشجویان موثر است. میانگین مهارت­های شناختی گروه تجربی در پس آزمون و همچنین مهارت­های رفتاری آنها، در تمامی موارد و در کل بطور معنی دار از گروه کنترل بیشتر بود. صلاحیت بالینی دانشجویان گروه تجربی بطور معنی دار از گروه کنترل بیشتر بود. نتیجه گیری: روش آموزش مبتنی بر دستاورد بیش از روش سنتی منجر به ارتقای صلاحیت دانشجویان پرستاری شده، بنابراین پیشنهاد می شود از این روش در آموزش بالینی بیشتر استفاده گردد. واژه­های کلیدی:�آموزش بالینی، آموزش مبتنی بر دستاورد، صلاحیت بالینی